مشاهده همه برندها

نمایندگان فروش

مجله مد

ثبت کسب و کار

11624

نگاهی به فشن دهه 90 میلادی (بخش دوم _ هنر و فشن)

جریان مد و فشن در دهه 90 میلادی با تغییرات سریع و غیرقابل کنترل مدیوم های مختلف هنری همزمان شد. چند هنرمند جوان انگلیسی مانند Tracey Emin و Jake and Dinos Chapman و همچنین Damien Hirst آثاری را ...

جریان مد و فشن در دهه 90 میلادی با تغییرات سریع و غیرقابل کنترل مدیوم های مختلف هنری همزمان شد. چند هنرمند جوان انگلیسی مانند تریسی اِمین (Tracey Emin) و برادران چاپمان (Chapman Brothers) و همچنین دیمین هرست  (Damien Hirst) آثاری را ارائه دادند که به مثابه شوک در آن زمان تلقی می شد. در این سالها  هنر اجرا (Performance Art) با بدنهای دستکاری شده اورلان (Orlan) به حد افراط رسید  و تیراوانیا ریرکریت (Tiravanija Rirkrit) نمایشگاه های هنری را به نوعی پارتی شبانه تبدیل کرد و حرکت آنها در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفت. همچنین این نمایشگاه های هنری با صنعت مد شروع به همکاری کردند. در سال 1996 دو سالانه فلورانس میزبان آثار هنرمندانی از سراسر دنیا بود که در بین آنها کارهای طراحان بزرگ فشن به چشم می خورد. بعضی از این همکاری ها مرز بین هنر و فشن را از میان برداشتند مانند عکس هایی که یورگن تلر (Juergen Teller) برای کمپین تبلیغاتی مارک جیکوبز طراح خلاق مد و همچنین از طرح های پرادا گرفته است و بی شباهت به عکس های سیندی شرمن (Cindy Sherman) نیست.

هنر و فشن در دهه 90

عکس از یورگن تلر (Juergen Teller)

هنر و فشن در دهه 90

عکس از یورگن تلر (Juergen Teller)

 

تغییر شکل پاپ آرت در دهه 90 میلادی

پاپ آرت که از زمان فشن در دهه 60 میلادی مطرح شده بود، در کارهای دیمین هرست (Damien Hirst) شکلش را تغییر داد و از سطح، وارد مرحله عمیق تری شد. این آثار تنها، تکرار محض خطوط و نقوش نبودند، بلکه در دل اغلب کارها، نقد به مفاهیم سطحی وجود داشت. هرست نگاه محیط زیستی اش را از همان اوایل کار با خود داشت؛ برای مثال در اثر "چون که تو را ندارم، تو را میخواهم" با تکرار پیکرهای بی‌جان ماهی‌هایی از نژادهای مختلف، پاپ‌آرت را وارد مرحله جدیدی کرد.

هنر و فشن در دهه 90

هنر و فشن در دهه 90

چیدمان "چون که تو را ندارم، تو را میخواهم" از دیمین هرست (Damien Hirst)

 

هرست گویی نقد شدیدی به فجایع محیط‌‌‌ زیستی داشت که بعدها در قرن 21 بیشتر مطرح شد. پاپ آرت نه تنها فقط در فرم-مانند طراحی کمیک ها- بلکه در لایه های عمیق تری با فشن ترکیب شد. طراحی ها هرچه به اواخر این دهه نزدیک می شدیم، سطحی تر می شدند و دیگر نشانی از ظرافت در طراحی ها نبود.

در این دهه فیلمسازان هم توجه بیشتری به فشن داشتند و فشن و رسانه با هم ترکیب شدند. فیلمسازانی مثل پدرو آلمادووار، ژانگ ییمو و غیره.  برای مثال در ویدیو آرت های متیو بارنی (Matthew Barney) که از نابغه های هنر ویدیو در این دهه به شمار میآید ، در فیلم پنج گانه Cremaster به شکلی آوانگارد فشن را وارد کرده است و باعث شد پس از سال ها بار دیگر این نگاه آوانگارد را در طراحی لباس ها شاهد باشیم. لباس هایی گاه باشکوه، گویی از دل قرن 18 بیرون آمده باشند، اما در فضایی نامتعارف که این طرح ها را هرچه عجیب تر جلوه می دهد.

هنر و فشن در دهه 90

فیلم Cremaster4

هنر و فشن در دهه 90

فیلم Cremaster5

استایل گرانج، استایل محبوب جوانان دهه 90 میلادی

یکی از تاثیرگذارترین جریانهای دهه 90 میلادی جریان Grunge است که مستقیم از دل موسیقی بیرون آمده است. گروه آمریکایی Nirvana از جمله گروه های موسیقی بودند که استایل گرانج را همراه با موسیقی خیابانی و معترضشان وارد جامعه کردند. اغلب جوانان به این نوع استایل گرایش پیدا کردند و به عنوان یکی از استایل های مهم دهه 90 میلادی شناخته شد. خشونت، خیانت، نقدِ تند و تیز شرایط اجتماعی از حرف های این خرده فرهنگ بود که آرام آرام وسعت پیدا کرد. لباس هایی گشاد و راحت و حتی برخی اوقات کثیف و چرک. جوانانی بیکار و خشمگین که فقط میخواهند فریاد بزنند و صدایشان شنیده شود.

مطالعه کنید: اِلِمان های فشن زنان در دهه 90 میلادی

هنر و فشن در دهه 90

اجرای زنده گروه Nirvana

 

واقع گرایی سایه ای بر عکاسی فشن دهه 90

در دهه 90 میلادی، مفهومی که در کانون توجه هنرمندان قرار گرفت، مفهوم "واقعیت (واقع گرایی)" (Real-ism) بود. واقعیت مفهومی است که بین هنر و فشن مدام رد و بدل می شد. عکسهای فشن باید واقعی می بود و مدل ها باید شبیه به مردم واقعی می بودند و نه اشخاصی خارج از زمان و مکان. عکس های هلموت نیوتون و گای بوردین در دهه 70، نشانی از واقع گرایی بدبینانه داشت، اما در دهه 90 ، واقع گرایی سعی داشت تا هرچه بیشتر آن شکوه عکاسی فشن در سال های گذشته را از بین ببرد تا به چیزی قابل لمس تر تبدیل شود. شاید برای همه این سوال مطرح شود که عکس های ژان باپتیست موندینو (Jean Baptiste Mondino) با آن افراط، چگونه واقعیتی است. اما نکته در همین جاست که خشونت در دهه 90 وارد فرهنگ عام شد. مخصوصا در فیلم ها کاملا می توانیم شاهدش باشیم. "داستان عامه پسند" (Pulp Fiction) از تارانتینو یکی از نمونه های مطرح است که به عنوان شمایلی از این دهه به شمار میآید. در آثار هنری دهه 90 میلادی، اغلب مساله خشونت، مواد مخدر و مرگ مطرح بود. در کارهای موندینو هم، مدل ها را در حالیکه خون از لب هایشان جاری است میبینیم که اسلحه ای بر پیشانی شان گرفته اند و آماده شلیک هستند.

مطالعه کنید: 10 عکاس برتر فشن

قرن 20 قرن تغییر و تحولات عظیم در عرصه هنر محسوب میشود که دهه آخر این قرن، اوج خشونت را در خود دارد. این بار نه در عرصه سیاست. بلکه در اجتماع. در بین جوانان عاصی و همینطور در دل هنر که با وجود رسانه این پدیده بیشتر به چشم آمد و در دنیا همه گیر شد.

هنر و فشن در دهه 90

عکس از ژان باپتیست موندینو (Jean Baptiste Mondino)

 

 

برندهای مرتبط با نوشته

دیدگاه کاربران

0 دیدگاه

امیدواریم برایتان مفید بوده باشه و دیدگاه خودتان را برای ما بنویسید


جدیدترین های مجله مد

تا کنون 26757 نفر در خبرنامه برندکده عضو شده اند، جای شما خالیست

ثبت اطلاعات

مشاهده همه برندها

نمایندگان فروش

مجله مد

ثبت کسب و کار